استریپینگ در ارتودنسی
کاهش ابعاد دندان در بعد مزیودیستالی (mesiodistal) یکی از اعمال رایج در درمانهای ارتودنسی می باشد که با اصطلاح air-rotor stripping (‘ARS’) نیز ازآن یاد می شود. کاهش یا سایش مینای سطح طرفی دندانها موجب بهبود نظم آنها در طولانی مدت می شود.در اواسط دهه 80 میلادی ARS-technique مورد توجه متخصصین ارتودنسی واقع شد و ایده کاهش مینای سطوح بین دندانی در موارد crowding خفیف تا متوسط، به عنوان جایگزینی برای کشیدن و expansion دندانها مورد بررسی قرار گرفت. علاوه بر موارد مذکور این فرایند با اصلاح ناهماهنگی موجود در سایز دندان ها خصوصا دندان های قدامی نقش مهمی در بهبود زیبایی و زیبایی درمان خواهد داشت.
این فرایند از مراحل متعددی تشکیل شده است که در ادامه به برخی از مهمترین آنها اشاره می‌کنیم:
طرح ریزی درمان
در این مرحله پس از انجام معاینات کلینیکی لازم، متخصص ارتودنسی میزان اصلاحات لازم را مشخص میکند. تصاویر رادیوگرافیک نیز ممکن است به منظور مشخص کردن دقیق مینای قابل حذف دندان از دهان بیمار تهیه شوند.
دسترسی به نواحی interproximal
پیش از انجام stripping توصیه می‌شود که اصلاحات لازم در alignment و rotation دندانها صورت گیرد .این امر با ایجاد نقطه تماس مناسب میان دندانها و فراهم آوردن دسترسی مناسب نواحی بین دندانی دقت فرایند stripping را بالا میبرد.
برداشت مینای بین دندانی
در این مرحله با توجه به میزان مینای موجود در سطح هر دندان، فرایند برداشت مینای بین دندانی با دقت فراوان صورت می‌گیرد.
پرداخت و پولیش کردن سطوح مینایی (finishing and polishing)
با صاف و یکنواخت شدن سطوح مینایی، امکان تجمع پلاک های باکتریایی در آنها کاهش میابد
اعمال فلوراید موضعی
در مواردی که حذف مینا به حساسیت دندان منجر شده باشد با اعمال فلوراید موضعی پس از ARS می‌توان فرایند remineralization را تسهیل و تقویت نمود.
در تصاویر زیر فرایند stripping نشان داده شده است.
چه میزان از مینای سطوح بین دندانی را می توان حذف نمود؟
بر اساس مطالعات صورت گرفته، حداکثر میزان مینای قابل حذف طی stripping، ۵۰ درصد از کل مینای موجود در نواحی بین دندانی می باشد . البته این میزان با توجه به شکل و مورفولوژی خاص هر دندان، تفاوت های فردی، ترمیم های موجود در سطح هر دندان و نظر متخصص ارتودنسی متغیر است. با انجام این عمل بر روی دندان‌های پرمولر و مولر فک پایین در مجوع می‌توان حدود 9.8 میلی متر فضای اضافه ایجاد کرد که مقدار بسیار قابل توجهی است.
آیا stripping دندان را مستعد پوسیدگی و بیماریهای پریودنتال میکند؟
شیارهای مینایی ایجاد شده طی stripping بر روی دندانها می‌تواند تجمع پلاک را بر روی سطوح دندانی تسهیل نماید. از این رو این سوال ایجاد می شود که آیا دندان های مذکور در طولانی مدت مستعد پوسیدگی و بیماریهای پریودنتال نخواهند شد ؟
مطالعاتی که در مدت ۵ سال بر روی دندان های مذکور صورت گرفته اند حاکی از آن می باشند که احتمال ایجاد پوسیدگیهای بین دندانی در این دندان ها فقط بین 0 تا 4.6 درصد افزایش میابد و تفاوت چندانی با سایر دندانها ندارد. چرا که جذب فلوراید محیطی با تسریع فرآیند remineralization در طولانی مدت ،جلوی پیشرفت پوسیدگی را می گیرد.
در مورد بیماری های پریودنتال نیز مطالعاتی که در مدت ۹ سال پس از انجام stripping بر روی دندانها انجام شدند تفاوت چشمگیری را در شاخصهای پریودنتال نظیر gingival index و ارتفاع crest استخوان الوئولار با دندان های دیگر نشان نداده اند.
البته به عنوان اطمینان خاطر به بیماران توصیه می‌شود که در طی فرایند درمان و پس از آن، به طور کلی روش های کنترل پلاک نظیر استفاده از مسواک و نخ دندان و دهانشویه های حاوی فلوراید را به طور مرتب انجام دهند.