رتروگناتیزم یا عقب رفتگی فک

رتروگناتیزم یا عقب رفتگی فک به چه شرایطی گفته می شود؟

رتروگناتیزم Retrognathism که رتروگناتیا retrognathia نیز نامیده می شود، نوعی مال اکلوژن است که به قرار گیری ماگزیلا (فک بالا) یا مندیبل (فک پایین) عقب تر از حد معمول، نسبت به اسکلت صورت و بافت های نرم اشاره دارد، مخصوصاً مندیبل.

رتروگناتیا از دو بخش تشکیل شده است. “رترو retro” یک اصطلاح لاتین به معنای “عقب”، و “ناتوس gnathos” یک اصطلاح یونانی، به معنای فک است، که نوعی ناهنجاری فکی- دندانی است که در آن هر دو فک های بالا و پایین نسبت به یکدیگر ناهمراستا هستند و باعث ایجاد عدم هماهنگی قدامی- خلفی بین فک های بالا و پایین می شود: دندان مولر اول فک پایین عقب تر (یا بیشتر به سمت عقب دهان است) از دندان مولر اول فک بالا است، که باعث می شود اینطور به نظر برسد که فرد اوربایت شدید دارد.

اغلب، این تفاوت در موقعیت بین فک بالا و پایین از جلو قابل توجه نیست، اما در نیمرخ بیمار بسیار جلب توجه می کند. به همین دلیل است که، وقتی از کنار به آن نگاه می شود، مندیبل عقب تر و پشت قرار می گیرد که باید باشد.

از نظر متخصصان (متخصص گوش و حلق و بینی، جراحان دهان و فک و صورت، دندانپزشکان، و متخصصان دندانپزشکی مانند ارتودنتیست ها)، توصیف یک بیمار به عنوان داشتن رتروگناتیزم بویژه به این معناست که بیمار از نظر رشد در پلان قدامی-خلفی (AP) نقص دارد. اغلب یک جزء عمودی در نقص رشد و گاهی اوقات یک مسئله عرضی وجود دارد، اما آنها کمتر از فکر کردن در مورد رتروگناتیا حیاتی هستند، مگر آنکه فردی در حال برنامه ریزی برای اصلاح مشکل با جراحی باشد. به طور خلاصه، وقتی متخصصان دندانی یک بیمار را به عنوان داشتن رتروگناتیا توصیف می کنند، به این معناست که فک پایین او رشد کافی نداشته است، مخصوصاً در پلان قدامی- خلفی.

رتروگناتیا موجب جابجایی پایه زبان رو به عقب می شود، که بیشتر موجب باریکی مجرای تنفسی فوقانی می شود و با بلند شدن پلیت (سقف دهان یا کام) به دلیل موقعیت زبان می شود.

در اصطلاح شناسی دندانپزشکی، عقب رفتگی مندیبل اکلوژن کلاس 2 نیز نامیده می شود. یک مال اکلوژن اسکلیتی کلاس 2 ممکن است نتیجه موارد زیر باشد:

• جلو آمدگی یا رشد بیش از حد فک بالا
• عقب رفتگی یا رشد کم فک پایین
• و یا ترکیبی از هر دو

با این حال، شما باید به خاطر داشته باشید که دندان های شما می توانند این را پنهان کنند زیرا بدن شما اغلب به صورت دندانی، ناهماهنگی های اسکلتی را جبران خواهد کرد.

اغلب، تنها با نگاه کردن به بیمار از خارج دهان می توان به دندانپزشک کمک کرد که بتواند مشخص نماید آیا شما رتروگناتیک هستید یا خیر. وقتی از کنار به صورت نگاه شود، شما متوجه محدب بودن نیمرخ خواهید شد. در افراد بزرگسالی که رشد آنها به پایان رسیده است، به عنوان بخشی از معاینه استاندارد مجرای تنفسی، بررسی فاصله thyromental می تواند پیش بینی کننده مشکل مجرای تنفسی باشد. به این معنا که اگر مندیبل بیمار به اندازه کافی رشد نکرده باشد، فاصله thyromental کمتر از حد استاندارد سه انگشت یا تقریباً 7 میلی متر پهنا خواهد بود.

برخی افرادی که رتروگناتیزم دارند در تنفس خود مشکل دارند، مخصوصاً حین خواب، زیرا مجرای تنفسی آنها باریک تر از حد معمول است، که می تواند موجب بروز خر و پف، یا حتی آپنه خواب انسدادی (OSA) شود، سندرومی که چیزی بیش تر از 25% از افراد جامعه را تحت تأثیر قرار می دهد، و باعث می شود تنفس فرد چندین مرتبه در طول شب متوقف شود، اغلب بدون آنکه فرد متوجه بروز آن شود. رتروگناتیزم نه تنها استراحت شبانه آنها، بلکه فعالیت های روزانه آنها را نیز تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آنها اغلب احساس خواب آلودگی و خستگی دارند. در موارد حاد رتروگناتیزم می تواند منجر به مرگ نیز شود.

رادیولوژی یا تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نقش چشمگیری در تعیین رتروگناتیزم ایفا می کند. یک تصویر رادیوگرافی سفالومتریک استاندارد لترال و تجزیه و تحلیل های همراه با آن بخشی از تشخیص هستند. صدها تعبیر متفاوت وجود دارند، و این کفایت می کند که بگوییم، نقاط و ترکیبات زوایای متعددی وجود دارند که ارتباط بین طاق جمجمه ای و نیز اسکلت صورت را اندازه گیری می کند تا رشد را نشخص نماید و در طراحی درمان برای ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک مورد استفاده قرار می گیرد.

شایع ترین تشخیصی که در درمان عملی ارتودنسی و جراحی دهان و فک و صورت همراه ب رتروگناتیا، هیپوپلازی قدامی- خلفی فک پایین است، یک تشخیص شایع که اصلاح جراحی نقص آنها را تأیید می کند، که اساساً از طریق برش استخوان مندیبل به صورت شکاف دو طرفه سهمی شکل انجام می شود.

بسته به سن بیمار، و بویژه در کودکان و نوزادان، یک پزشک دانا بایستی سندروم ها و شرایط همراه که اغلب با هیپوپلازی مندیبل همراه هستند را به خاطر داشته باشد. این شرایط عبارتند از سندروم پیر رابین Pierre-Robin Sequence، میکروزومی همیفاشیال Hemifacial Microsomia (کوچک بودن غیر عادی نیمه پایین صوررت)، سندروم دی جرج DiGeorge syndrome، سندروم ناگر Nager syndrome، کولینز تریچر Treacher Collins، سندروم گلدن هار Goldenhar syndrome، و سندروم موبیوس Mobius syndrome.

جراحی های قبل سر و گردن یا سوابق تروما می توانند موجب بروز رتروگناتیا شوند. برای مثال، یک مرد در دهه سوم زندگی خود، با سابقه زمین خوردن با دوچرخه در کلاس دوم. این باعث آسیب دیدن یکی از کندیل ها و بی حسی یک طرفه در آن محل می شود، که منجر به کج شدن صورت و ظاهر رتروگاتیک می شود، که باعث می شود اصلاح با جراحی قابل توجیه باشد. به دلیل بخش کندیلی رشد مندیبل، ترومای فکی گیجگاهی می تواند رشد را محدود کند. هر گونه مشت به چانه یا قسمت پایین صورت، اگر به اندازه کافی شدید باشد، می تواند باعث بروز اینگونه الگوی رشد و منجر به رتروگناتیا شود و ارزش سؤال پرسیدن در طول ثبت سوابق را دارد.

بسته به علل بروز رتروگناتیا، درمان ممکن است شامل بریس های ارتودنسی، ارتودنسی سنتی و یا مداخلات جراحی باشد. ضرورت دارد که بین عوامل زمینه ای قالب و مال اکلوژن اسکلتی کلاس 2 تمایز ایجاد شود، زیرا درمان جراحی ارتوپدی/ ارتوگناتیک بر اساس آن متفاوت خواهد بود. در موارد خفیف، هیچ درمانی نیاز نیست.

چرا تشخیص و درمان رتروگناتیا مهم است؟

ابتدا، برای رد سندروم های همراه با تأثیرات روی سلامتی، برای آنکه بتوان مشکل را تشخیص داد و بتوان به درستی بیمار را برای ارزیابی های ارتودنتیک ارجاع داد، با این احتمال که به اصلاحات با جراحی نیاز است، برای مشخص نمودن اینکه ایا برای مشخص نمودن اینکه آیا شما یک متخصص هستید که تا به حال به مشکلات مجرای تنفسی پرداخته اید و آنها را برطرف کرده اید، و نیز برای مشخص نمودن ملاحظات در درمان آپنه انسدادی خواب (OSA).

علل بروز عقب رفتن فک پایین

اگر کودک یا نوزاد با عقب رفتگی فک پایین مشاهده شود، یا حتی اگر آنها بزرگ تر هستند و یافته هایی دارند که باعث شده است شما به وجود یک سندروم یا ده ها هزار مسئله دیگر مشکوک شوید، شرایط زیر را در نظر بگیرید:

• سندروم پیر رابین: مجمعه کلاسیک سه تایی میکروگناتیا، پایین افتادن زبان در نتیجه فلج عضله، و شکاف کام و لب. احتمال انسداد مجرای تنفسی نیز وجود دارد، با این حال، این بیماری می تواند با درجات مختلف از وخیم تا خفیف ظاهر شود. بیمار نیاز خواهد داشت برای ارزیابی و درمان به یک تیم شکاف کام و لب و تیم کرانیو فاشیال مراجعه کند.
• میکروزوم همی فاشیال: بخشی از طیف سندروم مهره ای Oculo Auriculo، که یک موجودیت دیگر با نفوذ متغیر است. این به دلیل اختلال در پاتولوژی قوس های اول و دوم حلقی ایجاد می شود و می تواند یک طرفه یا دو طرفه باشد. این منجر به رشد هیپوپلاستیک نه تنها مندیبل و قسمت پایینی صورت می شود، بلکه می تواند وسط صورت، مفصل فکی- گیجگاهی، گوش ها، و بافت های نرم را نیز تحت تأثیر قرار دهد. یکی از دسته بندی های متداولی که استفاده می شود به هدایت اصلاح جراحی کمک می کند. اگر این ناهنجاری در دوران نوزادی کشف شود، نیاز است بیمار برای ارزیابی و درمان به تیم شکاف کام و لب و تیم کرانیوفاسیال ارجاع داده شود. تعداد قابل توجهی از افراد بزرگسال نشانه های خفیفی دارند که در طول طراحی جراحی صورت و ارتوگناتیک باید به دقت در نظر گرفته شوند.
• سندروم گلدن هار: بخشی از طیف سندروم های مهره ای Oculo Auriculo، علت زمینه ای سندروم گلدن هار مشخص نیست، زیرا کروموزم های متعددی تحت تأثیر قرار می گیرند و تنها نظریاتی برای علت ارائه شده است. در این سندروم ویژگی های میکروزومی همی فاسیال با ویژگی های شکاف در صورت، کلوبوم چشم ها، ناهنجاری های مهره ای، و یافته های دیگر ترکیب می کند. بیمار برای رازیابی و درمان و همچنین چشم پزشکی نیاز به ارجاع به تیم شکاف و کرانیوفاسیال دارد.

در اکثر موارد، عقب رفتگی مندیبل کلاس 2 به صورت ژنتیکی به ارث برده می شوند، و ممکن است به دلیل عدم رشد کافی فک پایین، رشد زیاد فک بالا، یا ترکیبی از هر دو بروز پیدا کند. بر اساس برخی مطالعات، اصلی ترین عاملی که در مال اکلوژن اسکلتی کلاس 2 نقش دارد رتروگناتیزم مندیبل (عقب رفتگی فک پایین) است، که در پی جلو آمدگی فک بالا بروز می یابد و در درصد اندکی از موارد که دو عامل با یکدیگر ترکیب می شوند.

مال اکلوژن کلاس 2 ممکن است در نتیجه عوامل محیطی مانند مکیدن انگشت، آلرژی ها، عملکرد ضعیف مجرای تنفسی، بلع غیر معمول، یا تنفس دهانی مزمن تشدید شود. علاوه بر این، ممکن است عوامل متعدد دیگری برای رتروگناتیا یا عقب رفتگی فک پایین وجود داشته باشند، مانند عقب رفتگی چانه و عدم وجود هیچ گونه برجستگی رو به جلو در آن؛ یا ممکن است به دلیل مشکلات صرفاً دندانی بروز پیدا کند.

فک پایین در همان ناحیه اولین قوس حلقی توسعه می یابد و با غضروف مکل Meckel همراه است، گرچه غضروف مکل به فک پایین تبدیل نمی شود. فک پایین به صورت متراکم شدن بافت مزانشیمی در طرفین غضروف مکل آغاز می شود و از طریق تشکیل استخوان داخل غشایی ادامه می یابد. در هفته ششم داخل رحم، استخوان بندی آغاز می شود. کندیل های فک پایین، که با جمجمه به عنوان بخشی از مفصل فکی گیجگاهی متصل می شود، تقریباً در 10 هفتگی به صورت غضروف ثانویه مستقل رشد می کند و تحت عمل استخوان بندی داخل غضروفی قرار می گیرد.

به بیان ساده، رشد مندیبل رو به پایین و جلو، یا قدامی و تحتانی رشد می کند. این کار را از طریق ترکیبی از فرایندها انجام می دهد. این موارد شامل تحلیل همزمان استخوان از سطح قدامی راموس با قرار گرفتن همزمان استخوان در امتداد سطح خلفی فک پایین است. این روند، همراه با رشد در کندیل، بردار قدامی و تحتانی رشد را ایجاد می کند.

در رشد و توسعه، نمودارهای استانداردی وجود دارند که معمولاً توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی مورد استفاده قرار می گیرند و طیف قد، وزن، سن، رشد را به تفصیل شرح می دهد. شایان ذکر است که ممکن است تفاوت های قابل توجهی بین افراد وجود داشته باشد و اینکه هر دو سن تاریخی و بیولوژیکی (با در نظر گرفتن قائدگی/ بلوغ) وجود دارند. به طور کلی، ارتفاع صورت آخرین بُعد پایان رشد است و در زنان در سنین 17 تا 18 سالگی، و در مردان در اوایل 20 سالگی کامل می شود. در بیماری که عقب رفتگی فک پایین دارد یا بیماری که هیپوپلازی مندیبل دارد، این رشد می تواند خیلی زودتر به اتمام برسد.

هنگام بررسی جراحی اسکلتی برای پرداختن به رتروگناتیزم، زمان بندی این رشد و نمو بسیار مهم است و برای هر بیمار با دقت مشخص می شود.

علائم و نشانه های عقب رفتگی فک پایین

وقتی رتروگناتیا یا ارتباط غیر عادی بین ماگزیلا و مندیبل وجود دارد، عدم هماهنگی بین دو ساختار باعث بروز ویژگی های متمایز در صورت بیمار می شود. صورت در یک سوم پایینی خود فاقد جلوآمدگی است و دندان های قدامی فوقانی و فک بالا از دندان ها و فک پایین جلوتر می آیند، بنابراین، نمای نیمرخ محدب است، و چانه و لب پایین عقب رفته هستند.

درمان رتروگناتیا ممکن است دشوار باشد. از نظر فیزیکی، می تواند روی توانایی های جویدن و نیز آوایی بیمار تأثیر بگذارد. در حالی که برخی افراد مبتلا به این شرایط متوجه می شوند که عزت نفس آنها یا میزان اعتماد به نفس آنها تحت تأثیر قرار می گیرد، زیرا این شرایط از نظر بصری قابل توجه است.

برخی از افرادی که عقب رفتگی فک پایین دارند ممکن است دچار اختلالات مفصل فکی گیجگاهی شوند (TMJ)، شرایطی که باعث بروز درد و گرفتگی عضلات می شود.

به همین ترتیب، دلایل دراز مدتی نیز وجود دارد: زیرا افرادی که سال ها عقب رفتگی فک پایین داشته است، دندان های آنها بیشتر به کج شدن، فشرده شدن، یا قرار گرفتن در موقعیت های غیر عادی تمایل دارند.

بعلاوه، عقب رفتگی فک پایین نه تنها روی زیبایی ظاهری بیمار تأثیر می گذارد: بلکه بسیاری از بیمارانی که این نوع ناهنجاری را دارند از آپنه انسدادی خواب (OSA) نیز رنج می برند، مشکلی که در آن تنفس شما حین خواب قطع می شود. این به علت باریک بودن یا مسدود شدن مجرای تنفسی رخ می دهد.

اگر شما آپنه انسدادی خواب دارید، معمولاً خیلی زود پس از به خواب رفتن به شدت خر و پف می کنید.

• صدای خر و پف معمولاً بسیار بلند است.
• با متوقف شدن تنفس، خر و پف با یک دوره سکوت طولانی قطع می شود.
• پس از سکوت، در تلاش برای نفس کشیدن، خر و پف شما شدیدتر خواهد بود و نفس نفس می زنید.
• این الگو در طول شب تکرار می شود.

اکثر افرادی که آپنه انسدادی خواب دارند نمی توانند تنفس آنها در طول شب قطع و وصل می شود. معمولاً یکی از اعضای خانواده این صدای بلند خر و پف و نفس نفس زدن را می شنود. خر و پف می تواند آنقدر بلند باشد که از اتاق های دیگر نیز شنیده شود. گاهی اوقات، افرادی که آپنه انسدادی خواب دارند در حال نفس نفس زدن از خواب بیدار می شوند.

افرادی که آپنه خواب دارند ممکن است:

• صبح با احساس خستگی از خواب بیدار شوند.
• در طول روز احساس خواب آلودگی داشته باشند.
• عصبانی، بی حوصله، یا تحریک پذیر رفتار کنند.
• فراموش کار باشند.
• حین کار، مطالعه، یا تماشای تلویزیون به خواب بروند.
• حین رانندگی احساس خواب آلودگی داشته باشند یا حتی به خواب بروند.
• سر دردهایی دارند که درمان آنها دشوار است.

دیگر مشکلاتی که ممکن است بروز پیدا کنند عبارتند از:

• افسردگی
• رفتار بیش فعالانه، بویژه در کودکان
• فشار خون بالا که درمان آن دشوار است
• تورم پاها (در صورت شدید بودن آپنه)

مشکلات ناشی از رتروگناتیزم

رتروگناتیزم می تواند عوارض نامطلوبی داشته باشد. مال اکلوژن اغلب با رتروگناتیا همراه است، و مال اکلوژن کلاس 2 مانع درست غذا جویدن بیمار می شود. بسیاری از بیماری های روانی اجتماعی همراه با بد شکلی های دندان و صورت، بویژه در نوجوانان وجود دارد. آپنه انسدادی خواب به احتمال زیاد در بیمارانی شایع تر است که عقب رفتگی فک پایین دارند زیرا مجرای هوایی بسته تر یا تنگ تر است. مدیریت راه های هوایی می تواند به طور قابل توجهی در این دسته از بیماران دشوارتر باشد.

تشخیص رتروگناتیزم

معاینات فیزیکی بهترین راه برای تجزیه و تحلیل بیماران برای عقب رفتگی فک پایین است. در افراد بزرگسال بالغ، به عنوان بخشی از معاینه استاندارد راه های هوایی، بررسی فاصله تیرومنتال می تواند پیش بینی کننده یک راه هوایی مشکل دار باشد. اگر بیماری دارای یک فک پایین است که رشد نکرده است، این نشان دهنده وجود رتروگناتیزیم است، فاصله تیرومنتال کمتر از مقدار استاندارد تقریباً سه انگشت یا 7 میلی متر پهنا خواهد بود.

یک بررسی رایج، تصاویر رادیولوژیکی سفالومتری جانبی با اشعه ایکس است. این به طور معمول با تجزیه و تحلیل کامل تصاویر سفالومتریک جمجمه اندازه گیری می شود. مجموعه ای از اندازه گیری ها وجود دارند که به بررسی وضعیت فک پایین تا قائده جمجمه می پردازند تا هیپوپلازی فک پایین تشخیص داده شود.

درمان عقب رفتگی فک پایین

درمان و مدیریت عقب رفتگی فک پایین به نگرانی های شما بستگی دارد و اینکه تمایلات بیمار و والدین او چه چیزهایی هستند. معمولاً رتروگناتیزم در کودکان بین سنین 4 تا 10 سالگی شناسایی می شود و احتمالاً برای ارزیابی، به صورت ایده آل در سنین 7 تا 8 سالگی به متخصص ارتودنسی ارجاع داده می شود. به طور کلی، رتروگناتیزم شرایطی خوش خیم است که هیچ عارضه دیگری ندارد.

این به ارتودنتیست اجازه می دهد تحت نظر داشتن بیمار را با گرفتن تصاویر سریالی رادیوگرافی با اشعه ایکس سفالومتریک آغاز کند و احتمالاً با درمان غیر جراحی زود هنگام مانند هدگیر یا تکنیک های داخل دهانی جدیدتر مداخله کند که تأثیرات مشابهی در تغییر موقعیت مندیبل دارد. اگر اگر کودک دندانپزشک ندارد یا توسط یک ارتودنتیست معاینه نشده است، احتمالاً یک بار مراجعه توصیه شود.

اگر کسی نگران مدیریت مجرای تنفسی بیمار دارای رتروگناتیزم است، این باید یک نشانه قوی مجرای تنفسی مشکل دار باشد. ساختارهایی که به خوبی رشد نکرده اند، تحریف آناتومیک، تغییر احتمالی موقعیت اپی گلوت (دریچه نای)، و انقباضات محکم تر عضلات و ساختارهای پیرامون آن، همگی باید در نظر گرفته شوند.

بیماری که عقب رفتگی از هیپوپلازی قدامی- خلفی فک پایین دارد، طی جلسه نخست مراجعه به ارتودنتیست، وارد مرحله طراحی درمان خواهد شد. طرح درمان ارتودنتیست چند ساله است و تا آینده ادامه خواهد داشت و تصمیمات مربوط به جابجایی های دندان ها و کشیدن آنها را بر اساس رشد اسکلتی و مشخصه های چفهره خواهد گرفت.

وقتی بیمار برای اصلاحات جراحی آمادگی داشته باشد، به یک جراح فک و صورت ارجاع داده خواهد شد. عموماً یک سری عکس و قالب های دندانی همراه با تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته می شوند و در مورد طرح درمان با ارتودنتیست و بیمار گفتگو می شود. در این مرحله، گزینه های جراحی به بیمار ارائه می شوند، و در مورد جراحی ها تصمیم گیری می شود. همه جراحی های انتخاب شده و نیز کل روند درمان روی نمونه های ساخته شده از دهان و دندان بیمار پیاده می شوند و جابجایی های دقیق ثبت می شوند.

سپس اسپلینت های آکریلیک برای استفاده در ثبات بخشیدن به دندان ها و استخوان ها ساخته می شوند تا در طول جراحی تثبیت محکم داخلی بوجود بیاید. طی دهه اخیر، متداول ترین طرح درمان، طرح درمان مجازی است، که در آن سی تی اسکن و نمونه بیمار به صورت دیجیتالی تلفیق می شوند، و جراحی به صورت مجازی طراحی می شود؛ اسپلینت جراحی نهایی به صورت سفارشی روی پریتنر سه بعدی پیاده می شود.

انواع روش های درمان

گرچه افرادی که رتروگناتیزم خفیف دارند ممکن است نیاز به هیچ درمانی نداشته باشند، اما افرادی که با موارد وخیم تر آن مواجه هستند ممکن است نیاز به درمان ارتودنسی و یا جراحی داشته باشند.

در کودکان، عقب رفتگی فک پایین می تواند با ارتودنسی درمان شود. برای مثال، یک مهاربند خاص می تواند از سرعت رشد فک بالا بکاهد تا فک های بالا و پایین با یکدیگر بیشتر هماهنگ باشند. با این حال، علیرغم نتایج فوق العاده ای که می توانند از روش های کنونی درمان ارتودنسی حاصل شوند، هیچ ارتودنتیست یا دندانپزشکی نمی تواند رشد فک را افزایش دهد، و ابزارهای فانکشنال الگوی اسکلتی را به میزان قابل توجهی تغییر نمی دهند، به همین دلیل است که موارد وخیم عقب رفتگی فک پایین در افراد بزرگسال و در برخی نوجوانان خاص دارای احتمال رشد اندک، با جراحی، یا با ترکیب جراحی و روش های ارتودنسی بهتر درمان می شوند.

بنابراین، درمان هایی که برای عقب رفتگی فک پایین ارائه می شوند عبارتند از:

• اگر مشکل صرفاً دندانی است، یا بیمار از ظاهر خود راضی است و تنها می خواهد اکلوژن او اصلاح شود، راهکار درمان ارتودنسی است.
• برای بیمارانی که اکلوژن خوبی دارند، اما عقب رفتگی چانه مشکل زیبایی بوجود آورده است، جراحی زیبایی چانه توصیه می شود.
• وقتی یک مشکل اسکلتی یا آپنه خواب وجود دارد، درمان توصیه شده جراحی ارتوگناتیک است، که بسته به مورد، ممکن است با درمان ارتودنسی همراه شود یا خیر.

زمانی جراخی ارتوگناتیک دو فک نیاز است که جراح فک و صورت نیاز داشته باشد با جراحی در استخوان های مندیبل و ماگزیلا مداخله کند.

جراحی ارتوگناتیک تک فک زمانی انجام می شود که جراح فک و صورت تنها روی یکی از دو ساختار اسکلتی کار می کند.

مهم است دقت داشته باشید که پس از جراحی ارتوگناتیک برای جلو آوردن فک پایین، ممکن است فک بیمار کمی به عقب و رو به موقعیت اصلی خود برگردد. این مقدار حداکثر 2 میلی متر ثبت شده است. با این حال، حتی با یک ریلپس خاص، جراحی می تواند به خوبی شرایط را اصلاح کند.

همه افرادی که به دنبال درمان برای رتروگناتیزم هستند، برای اطلاعات بیشتر باید با یک متخصص گفتگو کنند. هر مورد منحصر بفرد است، بنابراین ارتودنتیست یا جراح فک و صورت باید شرایط را ارزیابی کنند، مشکل را بر اساس نیازهای هر فردی تشخیص دهند و درمان کنند.