نقش ارتودنسی در درمان ایمپلنت
ایمپلنت دندانی قطعه ای تیتانیومی است که نقش یک ریشه دندانی مصنوعی را ایفا می کند و به عنوان پایه ای برای نگهداری دندان، داخل فک قرار داده میشود. ایمپلنتها گزینه ای ایده ال برای افرادی هستند که دندان یا دندانهایی را در اثر بیماریهای لثه ای، پوسیدگی یا به دلایل دیگر از دست داده اند. فردی به عنوان مورد مناسب برای ایمپلنت در نظر گرفته میشود که هم از لحاظ سلامت و هم از لحاظ بهداشت دهان در وضعیت مناسبی باشد.
یکی از فواید انجام درمان ارتودنسی پیش از قرار گیری ایمپلنت هنگامیست که مدتی طولانی از کشیده شدن یا از دست رفتن دندان مورد نظر گذشته باشد. در این هنگام دندانهای اطراف و مقابل ناحیه مورد نظر به سمت ناحیه مذکور tilt و over eruption پیدا میکنند و به این ترتیب فضای مورد نیاز برای قرار گیری ایمپلنت را مسدود میکنند. با انجام درمان ارتودنسی و انجام اصلاحات لازم میتوان فضای کافی برای قرار گیری ایمپلنت را ایجاد نمود.این نوع درمان ارتودنسی درمان adjunctive نامیده می شود و معمولا” زیر یکسال طول می کشد.
اما امروزه استفاده جدیدتری نیز به این کاربرد اضافه شده است.ادامه مطلب را بخوانید…
برای ساپورت مناسب از ایمپلنت، میزان استخوان اطراف آن باید کافی باشد؛ از اینرو بهترین شرایط هنگامی است که بافتهای لثه فرد،سالم و فاقد بیماریهای پریودنتال باشند.
در صورتیکه فرد به طور مادرزادی فاقد دندان یا دندانهایی باشد و یا چندین سال از کشیده شدن دندانهای وی گذشته باشد و یا مبتلا به بیماریهای لثه باشد، استخوان وی تحلیل رفته و شرایط را برای قرار دادن ایمپلنت دشوار میکند. از سویی دیگر شکل لثه نیز از شکل استخوان زیرین خود تبعیت میکند و هنگامیکه استخوان زیرین دچار تحلیل شود لثه نیز تحلیل میرود و با آشکار کردن ترمیمهای زیرین خود تاثیر منفی زیادی بر زیبایی دندانها می گذارد.
به دلایلی که عنوان شد، جایگزینی دندانها در این نواحی (خصوصا در نواحی قدامی) یکی از جدی ترین چالشها برای دندانپزشکان می باشد. در این مواقع درمانهای جراحی متنوعی نظیر پیوندهای استخوان و بافت نرم با افزایش میزان استخوان و بافت لثه شرایط را برای قرارگیری مناسب ایمپلنت فراهم میکنند اما به هرحال نیاز به جراحی خواهد بود.
امروزه به جای انجام تکنیکهای جراحی مذکور میتوان از رویکردی جدید تحت عنوان forced orthodontic eruption (FOE) استفاده نمود. پیش از اقدام به کشیدن دندان و جایگزینی آن با ایمپلنت، با انجام این تکنیک بر روی دندان مورد نظر میتوان میزان بافت نرم و سخت در ناحیه مورد نظر را افزایش داد.
از میان مهمترین مزیتهای این تکنیک میتوان به موارد زیر اشاره نمود:
- تغییر موقعیت gingival margin
- بهبود primary anchorage ایمپلنت
- افزایش میزان لثه چسبنده و استخوان
طی orthodontic extrusion فشار مکانیکی وارد شده بر استخوان ،موجب فعال شدن فاکتورهای رشد آنژیوژنیک و تشکیل بافتهای جدید میشود که مهمترین آنها فیبرهای لثه ای ، پریودنتال و استخوان می باشد.
این تکنیک موجب حرکت coronally دندانها (حرکت دندانها به طور عمودی و رو به خارج) میشود. هنگامی که دندان در جهت کرونال حرکت میکند استخوان و لثه متصل به آن توسط لیگامانهای پریودنتال نیز در این جهت حرکت میکنند و به مرور میزان آنها افزایش میابد.
افزایش لثه و استخوان علاوه بر افزایش احتمال موفقیت آمیز بودن قرارگیری ایمپلنت بر بهبود زیبایی درمان نیز بسیار موثر می باشد.
در تصاویر زیر خانمی 22 ساله با بیماری پریودنتال را مشاهده میکنید که با شکایت از لقی دندان lateral خود به متخصص ارتودنسی مراجعه نموده است. معاینات کلینیکی صورت گرفته نشان از لقی شدید دندان (لقی درجه 2) و التهاب نسوج اطراف دندان داشتند. عکس رادیوگرافی نیز نشان دهنده تحلیل استخوان اطراف ریشه بود.با توجه به شرایط موجود متخصصین تصمیم به کشیدن دندان و جایگزینی آن با ایمپلنت گرفتند.
درمان ارتودنسی آغاز و بیمار هر 2 هفته مورد معاینه قرار گرفت. با گذشت 12 هفته از درمان ارتودنسی به منظور reorganization بافت نرم و remodeling استخوان، دندان در جای خود ثابت نگه داشته شد.
پیش از اقدام به کشیدن دندان، تصاویر رادیوگرافیک نشان دهنده افزایش ارتفاع عمودی استخوان و افزایش میزان attached gingiva بودند.
با گذشت 15 ماه از آغاز درمان اتودنسی دندان لترال کشیده و بلافاصله ایمپلنت قرار داده شد.
با گذشت 6 ماه از قرارگیری ایمپلنت تصاویر رادیوگرافیک نشان دهنده osseointegration بودند.
پس از این دوره یک metal-ceramic crown نیز بر روی ایمپلنت قرار گرفت.
