مینی اسکرو در ارتودنسی
در این نوشته می خوانید:
یکی از مهمترین مشکلاتی که در ارتودنسی با آن مواجه هستیم،جلوگیری از حرکات ناخواسته دندانی است.وقتی از یک دندان برای حرکت دادن دندان دیگر کمک می گیریم،مشکلی که ایجاد می شود این است که دندان انکوریج (یا تکیه گاه) خود دچار حرکت ناخواسته می شود.
انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی
انکوریج یا تکیه گاه یکی از فاکتورهای مهم در درمان ارتودنسی است و نقش اصلی خود را حین بستن فضاهای دندانی ایفا میکند. هدف از انکوریج ایجاد حرکات مناسب در دندانهای هدف و کاهش اثار نامطلوب روی دندانهای دیگر می باشد.
لنگر موقت (TAD)
در بعضی موارد برای تقویت انکوریج میتوان از ابزارهایی که لنگر موقت (TAD) نام دارند استفاده نمود. یکی از معروفترین انواع TADها که در سالهای اخیر کاربرد فراوانی در ارتودنسی پیدا کرده اند, مینی اسکروها هستند. پیش از پیدایش مینی اسکروها از خود دندانها برای تکیه گاه استفاده میشد که همین امر احتمال ایجاد حرکات ناخواسته را افزایش میداد. مینی اسکروها در کنار حل این مشکل و حذف نیاز به همکاری بیمار، انواع متنوعی از حرکتهای دندانی را امکانپذیر کرده اند؛ به نحوی که استفاده از آن در سنین مناسب میتواند نیاز به جراحی را در آینده برطرف نماید.
مینی اسکرو یا پیچ ارتودنسی
مینی اسکروها یا پیچهای ارتودنسی در اصل شبیه میخهای ارتودنسی هستند که داخل استخوان فک کاشته می شوند و با توسل به آنها می توان حرکات دندانی متعددی را انجام داد. مینی اسکرو یا مینی ایمپلنتها از جنس تیتانیوم بوده و عرضی در حدود 1.5-2mm دارند و به عنوان لنگرگاه و تکیه گاه در داخل دهان عمل میکنند.
محل قرارگیری این مینی اسکرو ها عموما میان ریشه دندانها میباشد اما در سقف دهان نیز ممکن است قرار گیرند. پس از قرارگیری, اسکروها توسط انواع اتصالات به براکت ها متصل شده و موجب حرکت دندانها میشوند.
مراحل کاشت مینی اسکرو
برای جایگذاری آنها در دهان, متخصص ارتودنسی نخست با استفاده از بی حسی موضعی ناحیه ای کوچک از لثه را بی حس میکند و به آرامی مینی ایمپلنت را قرار میدهد. بعد از برطرف شدن بی حسی، در 24 ساعت نخست ممکن است ناحیه مورد نظر اندکی دردناک باشد که با مسکنهای معمول نظیر استامینوفن و ایبوپروفن برطرف میشود.
از زمان معرفی مینی اسکروها در اوایل قرن 21 تا امروز تحقیقات گسترده ای روی آنها صورت گرفته است. یکی از موارد اخیر آن در مورد میزان موفقیت مینی اسکروهاست. فاکتورهای متعددی در میزان موفقیت یا شکست درمان با مینی اسکروها دخیل اند نظیر فاصله آنها با ریشه دندانهای مجاور, تراکم استخوان, زاویه و محل قرارگیری مینی اسکرو, تجربه متخصص ارتودنسی درمانگر و طول و عرض مینی اسکرو.
در 9 مطالعه صورت گرفته ،میزان موفقیت و شکست در درمان ارتباط چشمگیری با جنسیت فرد نشان نداده اند. هرچند یکی از این مطالعات که تراکم استخوان را در آقایان و خانمها مورد بررسی قرار داده به این نتیجه دست یافته که چون تراکم استخوان کورتیکال در آقایان به مراتب بیشتر از خانمهاست شانس موفقیت آمیز بودن درمان در آقایان میتواند بیشتر باشد.
موفقیت درمان با پیچ ارتودنسی
در مورد ارتباط سن و موفقیت در درمان، مطالعات به تفاوت چشمگیری میان میزان موفقیت در سنین مختلف دست نیافته اند و تنها اشاره شده که در بیماران جوانتر از 15 سال احتمال شکست در درمان بیشتر است که علت آنرا میتوان تفاوت در تراکم استخوان کودکان و بزرگسالان دانست. از آنجا که در بزرگسالان کلسیفیکاسیون استخوان کامل شده ،احتمال موفقیت در درمان بیشتر است. میزان موفقیت مینی اسکروها در فک بالا 93.4% و در فک پایین 70.3% گزارش شده که دلیل آن باریکتر بودن فضای interradicular (بین ریشه ای) در فک پایین خصوصا نواحی خلفی عنوان شده است.
محل قرارگیری مورد دیگریست که در مورد مینی اسکروها مطرح است. علت ارجحیت برخی مناطق بر دیگری، کافی بودن میزان استخوان، فاصله مناسب از ریشه دندان مجاور و همچنین بافتهایی نظیر عروق و اعصاب است. از آنجا که متوسط ضخامت استخوان در نواحی مختلف و همچنین در هر فرد متفاوت است ؛آگاه بودن متخصص ارتودنسی از نواحی مذکور و همچنین نواحی که ریسک شکست در آنها کمتر است حائز اهمیت است.
عموما در ناحیه پالاتال (کام) فک بالا ،بین دندانهای نیش و مولار دوم و در ناحیه باکال فک بالا، بین کانین و مولار اول به عنوان safe zone در نظر گرفته میشود. در مورد فک پایین فضای بین ریشه ای بین کانین و مولار دوم safe zone است. همانطور که اشاره شد با در نظر گرفتن تمامی موارد مذکور میزان موفقیت نهایی در مینی اسکروها بین 70.3% و 96% گزارش شده که قابل قبول است .
زمان درمان با مینی اسکروها
مدت زمان قرارگیری مینی اسکروها در دهان بسته به نوع و اهداف درمان متفاوت است و عموما بین 6 ماه تا 2 سال ممکن است به طول بینجامد. چند روز بعد از قرارگیری آنها در دهان وجود آنها دیگر حس نخواهد شد. خارج کردن آنها از دهان نیز به سادگی صورت گرفته و نیاز به بی حسی نیز ندارد . زخم کوچک ناشی از آن نیزطی چند روز بهبود میابد. در طول دوره درمان، نگهداری از آنها نیاز به اندکی توجه بیشتر نسبت به براکت ها دارد.
توصیه میشود با استفاده از خمیردندان و مسواک آغشته به دهانشویه آنها را تمیز کنید و از قرار دادن مسواک برقی روی انها بپرهیزید. نکته جالبی که در مورد مینی اسکرو باید اشاره کرد این است که وقتی در مورد آن با بیمار صحبت می شود،اکثر آنها تصور درد عجیبی را دارند در صورتیکه درد مینی اسکروها اصلا” به اندازه ای نیست که در مورد آن تصور می شود.
نحوه عملکرد مینی اسکروها
درتصاویر زیر عملکرد مینی اسکروها در یک بیمار نشان داده شده است.
دندان کانین راست بالا دندانیست که جلوتر از حد طبیعی خود قرار دارد.
مینی اسکرو بین ریشه دندان پرمولار دوم و مولار اول قرار داده شده تا مانع از حرکت رو به جلوی دندانهای خلفی شود.
دندان پرمولار اول کشیده شده و برای حرکت دندان کانین به سمت عقب الاستیکهایی از مینی اسکرو به آن متصل شده اند.
دندان کانین به موقعیت صحیح خود منتقل شده است.
